Któż z nas, kiedy pochyla swoją głowę i przyjmuje popiół słysząc słowa „Pamiętaj, że prochem jesteś i w proch się obrócisz, nawracajcie się i wierzcie w ewangelię”, nie ma w sercu gorącego pragnienia realizacji wielkopostnych postanowień. Więcej modlitwy, brak słodyczy czy kawy. A potem…
Równie wielu z nas na zakończenie Wielkiego Postu widzi, że tak naprawdę nie tylko nie udało się nam zrealizować naszych postanowień, ale także, że był to kolejny zmarnowany czas, kolejna stracona okazja spotkania z Bogiem.
Piszę te słowa wchodząc w kolejny w moim życiu Wielki Post. Podobnie jak wielu z was mam serce pełne planów i postanowień. Zadaje sobie jednocześnie pytanie: Co warto zrobić, by tego czasu nie zmarnować?
Na pierwszym miejscu w czasie wielkopostnej drogi jako najważniejsze słowo powinno nam towarzyszyć słowo TERAZ. Nie jutro, za godzinę, za chwilę. Decyzję o wytrwaniu w postanowieniu podejmuje w konkretnej chwili, jeśli ją odłożę na za chwilę prawie na pewno przegram. Jako przykład podzielę się doświadczeniem sięgnięcia po telefon lub smartfon. Czynie to bardzo często z myślą, że to tylko 5 minut, zaraz go odłożę. Za każdym razem, gdy mówię sobie: daj sobie jeszcze 5 minut, nic się nie stanie spędzam przed ekranem telefonu dużo więcej czasu. Czasu, który już do mnie nie wróci, a który mogłem wykorzystać inaczej.
W wytrwaniu na wielkopostnej drodze może nam pomóc praktyka, jaką swoim braciom zaproponował święty Jan Bosko. Zachęcał ich bowiem do tego, żeby jeden dzień w miesiącu przeżyli tak, jakby był on rzeczywiście ostatnim dniem ich życia.
W tej praktyce nie chodzi rzecz jasna o strach, lecz o coś zupełnie innego. O zapytanie siebie czy cenię i jak wykorzystuje każdą chwilę mojego życia, o pytanie co powiedziałbyś, powiedziałabyś swojemu mężowi, żonie, dzieciom, gdyby to był ostatni dzień, jak bym go spędził. Jednocześnie ta praktyka otwiera serce na istotę wiary- spojrzenie, że moim ostatecznym i jedynym celem życia jest zjednoczenie z Bogiem w wieczności, ku niej idę, będąc na ziemi pielgrzymem.
Na początku Wielkiego Postu słyszymy fragment ewangelii, w którym Jezus w Kazaniu na Górze mówi o modlitwie, poście i jałmużnie, praktykach, które podejmujemy przygotowując się do świat Zmartwychwstania Pańskiego. Jezus przestrzega nas, byśmy choćby poszcząc nie byli jak faryzeusze, którzy przez ponury wygląd chcą wszystkim pokazać, że oni teraz poszczą.
Taka postawa i nam, grozi na wielkopostnej drodze. Mogę chcieć wszystkim pokazać, że teraz sobie czegoś odmawiam. Mogę to czynić nie tylko ze szlachetnych intencji, ale by u innych wzbudzić podziw i zachwyt.
Jezus, jak wiemy, krytykuje taką postawę faryzeuszy. Warto pamiętać, iż Jezus chce naszej postawy pokuty i postu. Prosi nas jednocześnie, byśmy poszcząc zadali sobie dwa bardzo ważne pytania. Po pierwsze czy mam jasno określoną intencję, w której podejmuje wyrzeczenie. Jeśli nie taki post będzie pozbawiony sensu.
Po drugie praktyka postu wiąże się…. z radością i pokojem serca. Jak mawiał święty Jan Bosko: „szatan boi się ludzi radosnych”. Moim zadaniem jest wiązać post nie ze smutkiem, lecz czasem radości. Przez niego bowiem zbliżam się do Boga. Żeby nie zmarnować czasu Wielkiego Postu konieczna jest także walka z najgorszą pokusą, jaka dotyka każdego, kto chce zbliżyć się do Boga. Jest to pokusa zniechęcenia, wycofania się po pierwszej, zazwyczaj bolesnej porażce z realizacji postanowień. Nawet w sytuacji, kiedy danego dnia nie uda mi się zrealizować postanowienia, nie powinienem pozwolić na to, by nie spróbować od nowa, jeszcze raz. Wtedy na pewno Wielki Post nie będzie zmarnowany.